Liceum jako szkoła ponadpodstawowa zostało powołane z dniem 1 września 1992 r. przez Kuratora Oświaty w Warszawie decyzją Nr BK-021/89/92 z dnia 15.06.1992 r. Szkoła nosi imię Aleksandra hrabiego Fredry, posiada także własny sztandar z wizerunkiem patrona.
Aleksander hrabia Fredro
20 czerwca 1793 r. – zm. 15 lipca 1876 r.
UrodziÅ‚ siÄ™ w Surochowie koÅ‚o JarosÅ‚awia. OdebraÅ‚ domowe wychowanie, nigdy nie uczÄ™szczaÅ‚ do szkóÅ‚ publicznych. Od mÅ‚odzieÅ„czych lat (16) zwiÄ…zany ze sÅ‚użbÄ… wojskowÄ… – wpierw w armii KsiÄ™stwa Warszawskiego, później w wojsku Napoleona.
Po latach powróci do wspomnieÅ„ mÅ‚odoÅ›ci opisujÄ…c doÅ›wiadczenia wojenne w pamiÄ™tniku Trzy po trzy, który artyzmem nie ustÄ™puje jego najlepszym komediom. W 1812 roku braÅ‚ udziaÅ‚ w kampanii moskiewskiej (otrzymaÅ‚ ZÅ‚oty Krzyż Virtuti Militari), nastÄ™pnie – jako oficer ordynansowy w sztabie cesarza – przebyÅ‚ caÅ‚Ä… kampaniÄ™ 1813 – 1814 roku: od bitwy pod Dreznem i Lipskiem aż do Paryża.
W 1814 roku odznaczony zostaÅ‚ Krzyżem Legii Honorowej. Po abdykacji Napoleona podaÅ‚ siÄ™ do dymisji i w 1815 roku powróciÅ‚ w rodzinne strony, zamieszkujÄ…c w majÄ…tku BeÅ„kowa Wisznia i we Lwowie. WstÄ…piÅ‚ do lubelskiej loży wolnomularskiej.
Z GalicjÄ… i zaborem austriackim zwiÄ…zane byÅ‚o caÅ‚e jego dalsze, dÅ‚ugie życie: prywatne i publiczne (szczęśliwe małżeÅ„stwo wieÅ„czÄ…ce dziesiÄ™cioletnie starania o rozwód ukochanej z jej pierwszym mężem, dziaÅ‚alność poselska w Sejmie Stanowym, czÅ‚onkowstwo Akademii UmiejÄ™tnoÅ›ci w Krakowie). W latach 1850 – 1855 (z niewielkimi przerwami ) przebywaÅ‚ po raz drugi we Francji (gdzie po powstaniu wÄ™gierskim znalazÅ‚ schronienie jego syn, także komediopisarz lecz niższego lotu).
Był człowiekiem pełnym wewnętrznych sprzeczności: aktywny i zaangażowany w sprawy publiczne, szukał zarazem samotności i przejawiał skłonność do mizantropii. Ostatnie lata życia, naznaczone chorobami, spędził z dala od świata w ścisłym gronie rodzinnym.
Twórczość Fredry, o wyraźnie realistycznym charakterze, rozwijaÅ‚a siÄ™ niezależnie od wspóÅ‚czesnych mu prÄ…dów literackich.
Obok obserwacji życia duże znaczenie miaÅ‚o dla jej ksztaÅ‚tu obcowanie Fredry z paryskimi teatrami podczas obu pobytów we Francji, a także ze scenÄ… lwowskÄ…, w repertuarze której obok dramatów Szekspira i Schillera znajdowaÅ‚y siÄ™ także sztuki: Moliera, Marivaux, zaÅ› z poczÄ…tkiem lat trzydziestych postoÅ›wieceniowe komedie, opery i wodewile.
Poprzez teatr czerpaÅ‚ Fredro z europejskiego dziedzictwa kulturowego, zarówno z nurtu klasycznego jak i plebejskiego (komedii dell`arte). StÄ…d w intrydze scenicznej jego różnogatunkowych sztuk – komedii, muzycznych wodewili, fars – pojawiajÄ… siÄ™: przebieranki, zamiany ról i przywdziewanie masek oraz różnego rodzaju nieporozumienia.
W centrum tych komedii znajdujÄ… siÄ™ postacie – typy, okreÅ›lone znaczÄ…cymi nazwiskami: Raptusiewicz, Milczek, Birbancki tak, jak u Moliera: SkÄ…piec czy ÅšwiÄ™toszek. W utworach Fredry (nie romantyka, ale komediopisarza okresu romantyzmu, z jego zainteresowaniem gÅ‚Ä™biÄ… indywidualnoÅ›ci) zanika jednoznaczność ludzkich charakterów, czÅ‚owiek i Å›wiat sÄ… bardziej skomplikowane niż w tradycji klasycystyczno -oÅ›wieceniowej czy plebejskiej.
NiejednoznacznoÅ›ciom sÅ‚użą wprowadzane czÄ™sto niedopowiedzenia.W twórczoÅ›ci Fredry wyróżnia siÄ™ dwa okresy. W pierwszym, trwajÄ…cym do roku 1835 powstaÅ‚y najlepsze komedie: Pan Jowialski (1832, wyst. 1832); Åšluby panieÅ„skie (1832, wyst. 1833); Zemsta; Mąż i żona (1821, wyst. 1822); Dożywocie. Każda z nich porusza innÄ… tematykÄ™.
Wspólne sÄ… w nich gry jakie ludzie toczÄ… miÄ™dzy sobÄ… w codziennym życiu: w miÅ‚oÅ›ci, w życiu towarzyskim, w interesach. Autor pokazywaÅ‚ życie odwoÅ‚ujÄ…c siÄ™ do postaci z epoki szlacheckiej (tzw. „kontuszowej”), umieszczajÄ…c akcjÄ™ w dworkach i salonikach, ale też w karczmach, zajazdach – tam, gdzie w sposób naturalny obserwować można relacje miÄ™dzyludzkie.
Tematem uprzywilejowanym czyniÅ‚ Fredro szczęśliwÄ… miÅ‚ość i zwiÄ…zki rodzinne, w przeciwieÅ„stwie do wspóÅ‚czesnej mu romantycznej koncepcji miÅ‚oÅ›ci: tragicznej, niemożliwej do speÅ‚nienia. W polskim romantyzmie niemożliwej nie tylko ze wzglÄ™dów metafizycznych, ale i patriotycznych (Konrad Wallenrod „szczęścia w domu nie znalazÅ‚, bo go nie byÅ‚o w ojczyźnie” pisaÅ‚ Mickiewicz, wypowiadajÄ…c poglÄ…d caÅ‚ego swego pokolenia). Fredro daleki od idei tyrtejsko-mesjanistycznych byÅ‚ oskarżony przez część wspóÅ‚czesnej mu krytyki o brak patriotyzmu i postawy obywatelskiej.
Rozgoryczenie sprawiÅ‚o, że poeta zamilkÅ‚ okoÅ‚o 1835 roku i wznowiÅ‚ twórczość komediowÄ… (już tylko do szuflady) dopiero po piÄ™tnastu latach. WÅ›ród szerokiej publicznoÅ›ci jego sztuki zawsze cieszyÅ‚y siÄ™ ogromnym powodzeniem, aż po dzieÅ„ dzisiejszy. Szybko trafiaÅ‚y na sceny, a w latach miÄ™dzypowstaniowych (1831-1863) – szczególnego zainteresowania PolskÄ… w Europie – byÅ‚y tÅ‚umaczone, przerabiane i grane za granicÄ…. Pierwsze przekÅ‚ady ukazujÄ… siÄ™ już w 1824 roku (Mąż i żona tÅ‚umaczenie na francuski i niemiecki).
W drugim okresie twórczoÅ›ci – nie bez wpÅ‚ywu sceny francuskiej Drugiego Cesarstwa i nowej sztuki obyczajowej (adaptacja Damy Kameliowej Aleksandra Dumasa-syna, wystawienie ZiÄ™cia pana Poirier Emila Augiera) – pojawiajÄ… siÄ™ w komediach Fredry typy mieszczaÅ„skie, nowych ludzi w zmieniajÄ…cym siÄ™ spoÅ‚eczeÅ„stwie, w którym wartoÅ›ciÄ… nadrzÄ™dnÄ… jest pieniÄ…dz.
Najlepsze komedie tego czasu to: Wychowanka, Rewolwer (sposób budowania intrygi wokóÅ‚ przypadkowego rekwizytu przypomina komediÄ™ Scribe`a Szklanka wody) czy Wielki czÅ‚owiek do maÅ‚ych interesów. Utwory te, nie publikowane za życia autora i wystawiane poÅ›miertnie, wyprzedzajÄ… i zapowiadajÄ… antymieszczaÅ„skÄ… komediÄ™ MÅ‚odej Polski (Zapolskiej, PerzyÅ„skiego).
Fredro to także bajkopisarz (kontynuator narracyjnej bajki Krasickiego i Trembeckiego, La Fontaine`a), a także twórca aforyzmów zebranych w tomie Zapiski starucha, wydanym poÅ›miertnie.
Anna Kubale (Wirtualna Biblioteka Literatury Polskiej 14 lipca 2001)
00-180 Warszawa
ul. Miła 7
sekretariat@fredro.pl
+ 48 22 831 14 54
